Bałucianka

        Położona na południowym stoku pasma Przymiarki w dolinie Bałuciańskiego Potoku liczy obecnie zaledwie 150 mieszkańców. Wieś dawniej łemkowsko-polska wymieniana w dokumentach z 1470 roku. Wówczas nazywała się Bałutowa. U schyłku XVI stulecia miejscowość zaczęto nazywać Bałucianką, w dialekcie miejscowych Łemków Bawtianka.
Miejscowa ludność łemkowska należała do parafii unickiej (grekokatolickiej) w Desznie, natomiast polska do parafii rzymskokatolickiej w  Klimkówce. Osada stanowiła własność królewską, a w XVIII wieku wchodziła do dóbr rymanowskich. W XVII stuleciu miejscowa ludność zbudowała małą cerkiew, rozbudowaną w 1820 roku. Była to filialna świątyna parafii Deszno, skąd ksiądz dojeżdżał na nabożeństwa. W wiosce był do 1848 roku folwark, którego grunta rozparcelowano po zniesieniu pańszczyzny. Na Bałuciańskim Potoku stał również młyn wodny i folusz. W osadzie były olejarnie wytwarzające olej z nasienia lnianego, a także kilka warsztatów tkackich, z których płótna pościelowe sprzedawano na rymanowskich targach oraz w uzdrowiskach.
         W czasie I  wojny światowej w grudniu 1914 roku i maju 1915 roku, krótko toczyły się tu walki. Spłonęła część gospodarstw w wyniku ostrzału artyleryjskiego. Zginęło również kilku mieszkańców wsi. W 1925 roku wymurowano starą studnię, jedną z  nielicznych w tym czasie, z której brano wodę do gaszenia pożarów w czasie frontu, upamiętniając to napisem na obmurówce. W 1945 roku miejscową ludność łemkowską wywieziono do ZSRR. Dziś wieś zamieszkują pozostałe tu polskie rodziny i nowi osadnicy z okolicznych miejscowości i dalszych terenów. 
         We wsi na uwagę zasługuje drewniana trójdzielna, orientowana cerkiew pod wezwaniem Zaśnięcia Matki Bożej, dziś zamienioną na kościół rzymskokatolicki pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. W świątyni zachował się ikonostas z XVII i XVIII wieku oraz ołtarz główny z 1783 roku. Opodal wiejski, skromny cmentarz.