Królik Polski

Wieś założona w 1389 roku na prawie magdeburskim. Pierwotnie nazywana Johanowa, prawdopodobnie od imienia zasadźcy. W czasach panowania Władysława Jagiełły przeszła na własność biskupa Janusza z Lubienia pod nazwą Królikowa. W XVI wieku na południe od wsi powstała druga osada lokowana na prawie wołoskim, Królik Wołoski. 
Od tego czasu, prawdopodobnie dla odróżnienia, wieś nosi nazwę Królik Polski. Aż do zniesienia pańszczyzny w 1848 r. osada wraz z okolicznymi wioskami wchodziła do klucza jaśliskiego tzw. Państwa Biskupów. W swej historii kilkakrotnie niszczona przez przygraniczne najazdy węgierskie, głównie opryszków oraz w 1624 roku przez Tatarów. Przed I wojną światową istniały w Króliku Drużyny Bartoszowe. 
W czasie działań I wojny światowej miejscowość dwukrotnie uległa częściowemu zniszczeniu w grudniu 1914 roku i maju 1915 roku, kiedy to w okolicach idące od Jaślisk wojska austrowęgierskie zamknęły drogę odwrotu korpusowi gen. Korniłowa i zmusiły go do złożenia broni.
W czasie II wojny światowej istniała we wsi konspiracja zbrojna Armii Krajowej. W 1943 roku Niemcy dokonali pacyfikacji wsi, roztrzeliwując kilkudziesięciu mieszkańców. We wrześniu 1944 roku tędy przeszło radzieckie uderzenie na Jaśliska i Lubatową.
Na południe od Królika Polskiego znajdowała się osada łemkowska Królik Wołoski, założona na prawie surowego korzenia ok. 1558 roku. Osada nosiła wpierw nazwę Nowa Królikowa, Królikowska Wola, zmieniona ok. 1673 roku na Królik Wołoski w dialekcie Łemków Krołyk Wołosky. Po II wojnie światowej wieś została wysiedlona w dwóch etapach. Część w latach 1945/46 do ZSRR, a część w ramach akcji "Wisła" w 1947 roku na ziemie zachodnie. Dziś na gruntach obu wsi gospodaruje Królik Polski.
W Króliku Polskim warto obejrzeć drewniany zabytkowy kościół szalowany gontami z połowy XVIII wieku oraz drewniane chaty kryte strzechą z drugiej połowy XIX wieku.
Przed kościołem nad rzeką, zbiorowa mogiła rozstrzelanych w czasie pacyfikacji niemieckiej. Na terenie po Króliku Wołoskim ruiny murowanej cerkwi; z pierwszych lat XIX wieku i cmentarz przycerkiewny, a dalej na południe w tzw. wyżnej części dawnej wsi, na wschód od drogi murowana kaplica.
Wieś położona jest w dolinie rzeki Tabor w odległości 5 km od uzdrowiska (dojazd bezpośredni autobusem PKS). Liczy 770 mieszkańców, ostatnio znacznie się rozbudowuje.